Ashtanga joga i Ashtanga Vinyasa joga to dwa terminy, które często są mylone i mylące. Chociaż te dwa style jogi mają wiele wspólnego, to jednak istnieją między nimi różnice.
Słowo „ashtanga” pochodzi z sanskrytu i składa się z dwóch słów: „ashta”, co oznacza osiem, i „anga”, co oznacza część lub gałąź. W kontekście jogi „ashtanga” odnosi się do ośmiu gałęzi, które stanowią kompleksowy system jogi. Ośmiogłowe podejście do jogi składa się z praktyk fizycznych, etycznych i duchowych, które mają na celu usprawnienie funkcjonowania ciała, umysłu i ducha.
Słowo „vinyasa” pochodzi z języka sanskrytu i można je przetłumaczyć jako „umieszczenie w specjalny sposób”, „uporządkowanie w określonej sekwencji” lub „kolejność w specjalny sposób”. W kontekście jogi, „vinyasa” odnosi się do połączenia ruchów z oddechem, w którym każdy ruch jest związany z określonym etapem oddechu. W praktyce oznacza to płynny, synchronizowany ruch, w którym oddech pełni ważną rolę. W kontekście medytacji, „vinyasa” może oznaczać zmianę myśli lub skupienie uwagi na kolejnych etapach praktyki medytacyjnej.
Ashtanga Viyasa joga została opracowana w latach 30. XX wieku przez Sri Krishnamacharya i jego ucznia, Pattabhi Joisa. Ashtanga joga to dynamiczny styl jogi, który składa się z 6 serii asan, a każda seria składa się z około 30 pozycji. Każda pozycja jest synchronizowana z oddechem, a cała praktyka jest ciągła i intensywna. Ashtanga joga skupia się na wewnętrznej ciepłocie ciała, oczyszczaniu organizmu i uspokojeniu umysłu. Ashtanga Vinyasa joga została opracowana przez ucznia Pattabhi Joisa, Shri K. Pattabhi Jois, w latach 40. XX wieku.
Ashtanga joga jest stylem życia, składa się 8 gałęzi. Te gałęzie lub elementy praktyk odnoszą się do różnych aspektów życia człowieka, mając na celu harmonizację ciała, umysłu i ducha.
- Yama – to pięć uniwersalnych zasad etycznych, które dotyczą postępowania wobec innych. Są to ahimsa (niekrzywdzenie), satya (prawdomówność), asteya (nie kradzież), brahmacharya (świętość życia) i aparigraha (brak przywiązania).
- Niyama – to pięć zasad etycznych, które odnoszą się do postępowania wobec samego siebie. Są to saucha (czystość), santosha (zadowolenie), tapas (samodyscyplina), svadhyaya (samodoskonalenie) i ishvara pranidhana (oddanie Bogu).
- Asana – to praktyka pozycji ciała, które mają na celu wzmocnienie, rozciągnięcie i zrównoważenie ciała oraz przygotowanie go do medytacji.
- Pranayama – to praktyka kontroli oddechu, która ma na celu regulowanie przepływu energii życiowej w ciele i umyśle.
- Pratyahara – to praktyka wycofywania się z zewnętrznego świata i koncentracji na wewnętrznych doświadczeniach i procesach.
- Dharana – to praktyka skupienia umysłu na jednym punkcie, która pomaga osiągnąć stan wewnętrznej koncentracji.
- Dhyana – to praktyka medytacji, która ma na celu osiągnięcie głębokiego stanu spokoju i uważności.
- Samadhi – to stan absolutnego zjednoczenia ze wszechświatem, w którym osobowość i ego są całkowicie rozpuszczone.
Praktyka Ashtanga jogi opiera się na łączeniu tych ośmiu gałęzi, a każda z nich jest równie ważna. Poprzez regularną praktykę wszystkich ośmiu gałęzi, praktykujący Ashtanga jogę mogą osiągnąć harmonię ciała, umysłu i ducha oraz połączenie z nieskończoną świadomością wszechświata.
